En...
het was weer leuk! Het was weer leuk om doelloos vooruit te staren in de bus. Het was weer leuk om harde Hongaarse bolletjes te eten. Het was weer leuk om de opzet van het tafeltennistoernooi niet te kunnen begrijpen. Het was weer leuk om de saaie, uiteraard onverstaanbare Hongaarse speech van de burgemeester te horen. Het was weer leuk om vier dagen moe te zijn. Het was... het is... " Pápa, ik hou zoveel van jou".
Dag 1: immer gerade aus
Dag 1 was de dag van koffers inpakken, werken, naar school gaan, om uiterlijk 18.45 uur bij de bus staan en vervolgens om vanaf 19.00 uur tot aan het eind van de dag in de bus zitten. Spannend? Jazeker! Ik begreep dat de dames Ringenier nogal opzagen tegen de busreis. En ook de drie 'kleintjes' vertoonden een niet al te ontspannen gezichtsuitdrukking. De enige die nergens last van had, was Simon: om exact 19.00 uur kwam hij doodleuk aanlopen alsof hij een ijsje ging eten. Ik heb het idee dat hij een half uur eerder was begonnen met het inpakken van zijn koffer. Na een emotioneel afscheid van de 'kleintjes' van hun ouders - "een kus en een knuffel en een gulle lach, is het mooiste moment, de kroon op m'n dag" - vetrok de bus richting het oosten. Maar niet voordat burgemeester Koelewijn een ieder een hele mooie reis had toegewenst. Na een uurtje of drie was de eerste plaspauze en de Duitsers hadden weer wat nieuws bedacht: normaalgesproken zijn de kosten voor de toiletten in Duitsland 50 cent, maar ditmaal had een tankstation wat nieuws bedacht: 20 cent extra voor een extra stukje service. Maar welke service? Gelukkig smaakte koffie - betaald met WC-bonnetjes van vorig jaar - prima. Na een uurtje ging de bus weer op weg, uiteraard niet voordat alle koppen van de deelnemers waren geteld. Wellicht goed om te vermelden: Kampenion reisde af met een heus elftal, waarvan maarliefst drie deelnemers: Gert-Jan, Guido en Lars. Als begeleiders/toerist gingen Alice, Gerard, Jan, Jentine, Martijn, Simon, Ton en Ralph mee. In totaal reisden ongeveer 55 Kamper sporters af naar partnerstad Pápa in Hongarije, waar zij deelnamen aan de Mini Olympiade. Een korte tweede stop stond gepland om tien voor half twaalf of - zoals de buschauffeur ons wist te melden - voor degenen met een digitaal horloge om 23.20 (drieëntwintig punt twintig) uur. Het was de laatste stop voor de nacht en het stuur werd overdragen aan de vrouwelijke buschauffeur. De opdracht: immer gerade aus.
Dag 2 - deel 1: game on
Guitar Hero op de Nintendo DS - meegenomen door Lars - was immens populair bij de kleintjes en ook Ralph bleek niet geheel talentloos. Maar dag 2, dat is toch na 00.00 uur? Ach ja, slapen in de bus blijft een crime. Alleen Guido bleek redelijk talent te hebben voor busslapen en ook Gert-Jan kon het wel - zo bleek op de terugweg - maar had heen blijkbaar teveel energie om te slapen. Of te weinig energie om te proberen te slapen. Hoe dan ook: veel meer dan twee uurtjes werd er door de meeste Pápagangers niet geslapen. Het bood Simon mooi de tijd om zich samen met Jan te buigen over de tekening van de bar die binnenkort moet komen in de zaal. Ik ben benieuwd... Hoewel de verlichting 's nachts in de bus uit was, was er bij vlagen toch voldoende licht in de bus: een enorm weerlichten/onweer stak de kop op en dat leverde bijzondere beelden op. Tevens bood dat de camera's zonder flitser ook de mogelijkheid een nachtelijke foto te maken. Tegen een uur of vijf werd het tijd voor een rookpauze voor de chauffeurs. "Kunnen we er allemaal uit" werd met "nee" beantwoord door de vrouwelijke chauffeur, maar vijf minuten later stond iedereen het Duitse gras te besproeien. Eenmaal weer op weg werd de slaap niet meer gevat. Gert-Jan ondervond dat Ralph's muzieksmaak toch wel erg gevarieerd was, Lars speelde nog maar eens de gitaar, Guido sliep vrolijk verder, Gerard bereidde z'n busspeech voor en Martijn en Ton deden een lesje acteren: hoe doe ik alsof ik slaap. En toen... werd de Oostenrijkse grens bereikt en niet veel later kwamen we langs de favoriete plaats van reisleider Gerard: Melk. Hier staat - duidelijk zichtbaar vanaf de snelweg - de wereldberoemde abdij van Melk met een geweldige hoeveelheid barokke kunst, zo heb ik me laten vertellen. Een vierde stop was er in Oostenrijk, waar het ons inmiddels duidelijk werd dat we dat weekend geen kou zouden lijden. Na een half uur in de felle zon vond een enkeling het wel mooi geweest en werd de koele bus opgezocht, die pas een half uur later weer zou vertrekken. Gelukkig had Ralph een pot knakworsten meegenomen en dat bleek voor een ieder een prima ontbijtje. Er werd verder gereden, de Hongaarse grens werd gepasseerd en het werd tijd voor de laatste, korte stop. Degenen die hun euro's niet wilden pinnen in Pápa, konden ze hier wisselen. Vanaf hier was het weer rodeo rijden op de strakke Hongaarse wegen. Mocht er nog iemand slapen, dan werd de droom nu wel hardhandig verstoord. Inmiddels had delegatieleider Lex Smies, die al in Pápa was, Gerard ervan op de hoogte gebracht dat er wegens ruimtegebrek in een ander internaat werd geslapen dan voorgaande jaren. Dat internaat was 'ongeveer net zover weg van het centrum van Pápa als het oude en vertrouwde internaat', zo wist Lex ons te melden. Dat idee hadden wij niet toen we op weg waren naar de nieuwe slaapplek en het klopte dan ook niet helemaal: in plaats van 1.2 kilometer was het centrum nu op 2 kilometer afstand.
Dag 2 - deel 2: Pápa, here we are
Rond 12.00 uur 's middags arriveerden we bij het voor ons allen onbekende internaat. Het bleek dat er geen drie- of vierpersoonskamers waren, maar vijf-, zes- en zelfs zevenpersoonskamers, waarvan vele met stapelbed. Gelukkig waren er ruim meer slaapplaatsen dan Pápagangers en met wat kunstgrepen - zo werd een zespersoonskamer vakkundig omgetoverd tot een zevenpersoonskamers - verdeelden de begeleiders de kamers onder de verenigingen. Kampenion kreeg drie kamers: een vijfpersoonskamer (kamer 223) voor Alice en Jentine, een zespersoonskamers (waarvan twee stapelbedplekken, kamer 225) voor Jan, Simon, Martijn en Ton en een zespersoonskamer (waarvan eveneens twee stapelbedplekken, kamer 224) voor Gerard, Gert-Jan, Guido, Lars en Ralph. Na het bed opmaken met het toch redelijk frisse Hongaarse beddengoed - "Ralph, ik krijg mijn dekbed niet in mijn dekbedovertrek" -, de koffers uitpakken - tot zover er wat uit te pakken viel - en een opfrisbeurt - kamer 225 nam een douche, Ralph een scheerbeurt en ijdeltuitje Gert-Jan deed zijn haar - was het nog even wachten op Gerard die nog even - nou ja, even - had staan praten. Maar hierna, een uur of twee na aankomst - kon de voettocht naar het centrum beginnen. En, ach ja, met z'n allen valt die 2 kilometer wel mee. Hoewel, Ralph had hele oude schoenen meegenomen, omdat hij dacht dat deze wel lekker zouden lopen. Helaas bleken de schoenen zo oud, dat de hele zool losliet van de schoen. En dat loopt toch iets minder prettig. Eenmaal in het centrum bleek de eerste Pinautomaat wel erg Hongaars en dus werd verder gelopen naar de tweede Pinautomaat... die er niet meer bleek te zijn. Gelukkig was er nog wel een derde Pinautomaat, die meteen aanvoelde dat de Nederlandse paseigenaar vast liever in het Engels geholpen wilde worden. Na een rekensom - 50 euro is toch 14000 forint? - werd iedereen voorzien van Hongaarse flappen. De tocht door het centrum zette zich direct voort naar Hotel Griff, waar op het overdekte terras een drankje werd genuttigd. Niet onaangenaam met een temperatuur van 38 graden. Hierna werd voor de eerste maal - en zeker niet voor de laatste maal dit weekend - de supermarkt bezocht, waar vooral wat frisdrank werd ingeslagen. Vervolgens werd het internaat weer opgezocht, hoewel Alice en Jentine liever bleven zitten op een bankje in een park.
Dag 2 - deel 3: Effe wachte... pizza!
Gerard bezocht 's avonds een of andere officiële bijeenkomst en Simon en Jan gingen naar de technische bespreking. Nou ja, technisch, enkel de volgorde van de sterkte van de spelers van Kampenion moest worden doorgegeven en verder was het een vrolijk weerzien van alle andere Pápaganger-begeleiders uit verschillende landen en van Hongaren. Ik liet het officiële gebeuren wijselijk aan mij voorbijgegaan en ging, samen met Martijn en de drie musketiers, maar weer naar het centrum. De honger was toegeslagen en Café De Arena een prima plek om daar wat aan te doen. Daar worden namelijk verschillende pizza's geserveerd en dat viel wel in de smaak. Als echte voetbalkenners kozen de meesten voor een pizza Ajax of Barcelona die voor 2,50 tot 3,50 euro over de toonbank gingen. Een hele pizza? Ja, een hele pizza! Met een halve liter Gösser voor 1,50 euro of een cola voor 0,80 euro erbij, liep het bedrag natuurlijk wel flink wat op. Maar dat mocht de pret niet drukken... Wat de pret wel iets drukte, was het feit dat De Arena blijkbaar pizza's per vier maakt: de vijfde pizza, bestemd voor Gert-Jan, kwam zeker 20 minuten na de eerste vier. Effe wachte dus... pizza! En dus moest de rest lijdzaam toezien hoe Gert-Jan nog iets te eten had en zij niets meer... Rond een uur of negen werd weer teruggelopen naar het internaat, waar, na een kort voetbalavontuur, ditmaal kamer 224 de douches van binnen bekeek. Rond 23.30 uur was iedereen al/pas vertrokken in Dromenland...
Dag 3 - deel 1: voulez-vous danser avec moi?
We overnachtten weliswaar niet in een hotel, maar de wake-up call werkte uitstekend: AMDG zette om tien voor zeven met man en macht 'Heb je even voor mij' in. Na de ochtendroutines - aankleden, scheren en natuurlijk het haar rechtop zetten - was het tijd voor de andere service van het 'hotel': het ontbijt. Het was maar goed dat de harde bolletjes niet als warme broodjes over de toonbank vlogen, want dan had half sportend Kampen een hersenschudding gehad. Een bordje vleeswaren en een plakje kaas maakten het ontbijt helemaal af en dan vergeten we bijna de koffie, melk en thee. Met name de thee was, zo heb ik begrepen, van traditioneel Hongaarse kwaliteit. Met een volle maag vertrokken we om 09.00 uur met de bus naar de sporthal waar de officiële opening van de Mini Olympiade zou plaatsvinden. En... de opening was weer ouderwets gezellig. Twee aan twee betraden de sporters met een enkele begeleider de sporthal onder begeleiding van AMDG. Voorgaande jaren gingen vervolgens leuke Hongaarse dames een dansje doen, maar ditmaal werd er alleen gedanst door een stuk of zeven macho Hongaren. Leuk voor de kijkende dames misschien? Ik denk het niet... Vervolgens begon de burgemeester van Pápa aan een inspirerende speech. Helaas had de vrouwelijke Duitse tolk een niet al te hard stemgeluid en dus had niemand enig idee wat er verteld werd. Wederom onder begeleiding van AMDG werd weer uit de gymzaal gelopen en buiten verzameld. Gerard maakte natuurlijk nog even een praatje, waardoor het even duurde voordat we op weg konden naar het tafeltennisgebeuren. Het bood een medereizend meisje de kans om eens even te kletsen met onze Gert-Jan, die wellicht door de aanwezigheid van de andere Kampenionners stil viel en het meisje volledig negeerde. Jammer Gert-Jan, gemiste kans. ;)
Dag 3 - deel 2: tropisch tafeltennis
Vanaf de sporthal werd, via de supermarkt, gelopen naar de tafeltennisaccommodatie waar de deelnemers vanaf 10.00 uur konden 'trainen'. Vanaf half twaalf was er de gelegenheid om ergens dichtbij een hapje te eten en - eerlijk is eerlijk - het eten was zeker niet slecht. Het bakje groente werd door de meesten overgeslagen, maar de twee schnitzels en de aardappelen gingen er prima in. Na het eten volgde wederom een supermarktbezoek, hoewel Alice, Jentine en Ton maar zo verstandig waren op een bankje in het park plaats te nemen. Jan en Simon waren al vanaf een uur of half elf verdwenen, want de cadeautjes die namens Kampenion werden uitgereikt, lagen nog in het internaat en moesten dus worden opgehaald. De ijsco uit de supermarkt smaakte prima en de flessen drinken waren deze middag geen overbodige luxe. Inmiddels was het al bijna half twee en dus kon er weer worden getafeltennist. Voorafgaand aan het toernooi - dat om 14.00 begon - werd besloten dat Ton de coaching van Guido zou verzorgen, Simon die van Lars en Ralph die van Gert-Jan. Coaching? Ach ja, we hadden voldoende coaches, dus waarom niet. Ik zou met alle plezier verslag willen doen van hoe de Kampenionners gepresteerd hebben, maar ik heb werkelijk geen idee. De logica in de Hongaarse opzet was ver te zoeken. En volgens mij is logica juist een sterk punt van mij... Gert-Jan speelde in totaal acht wedstrijden, waarvan hij er twee verloor op een tafel met een dikte van een centimeter. Lars speelde ook ongeveer deze hoeveelheid wedstrijden, maar het niveau was redelijk hoog voor Lars waardoor hij weinig tot scoren kwam. Bij Guido daarentegen raakte ik de tel kwijt. Volgens mij heeft hij wel 15 wedstrijden gespeeld. Het was bijna een wonder dat hij zijn laatste wedstrijden bleef spelen en zich niet beperkte tot schuiven, wat in 35 graden niet eens zo heel raar was geweest. De laatste wedstrijd speelde Guido ineens tegen Lars, die al een uur aan de kant had gezeten. Met zijn overwinningen behaalde Guido een derde plaats (in de uithoudingsvermogenklasse?), waarvoor hij twee dezelfde certificaten kreeg. Gert-Jan, die in verhouding meer wedstrijden had gewonnen, bleef met lege handen achter. Verder was opmerkelijk dat Guido eindigde achter een Hongaarse jongen waarvan hij tweemaal had gewonnen... Gerard was inmiddels weer aan de praat geraakt met de vader van deze Hongaarse jongen en na afloop van het toernooi ging hij gezellig een ijsje eten met deze meneer. In bijzonder goed overleg namen Jan en Alice de kids en hun eigen in Hongarije aanwezig jongste kid mee naar derde Hongaarse afhaalmaaltijd van vandaag. Simon, Martijn, Ton en Ralph liepen, voor de verandering weer eens via de supermarkt, naar het internaat. In de supermarkt werd nog een leuke ontdekking gedaan: Ralph had nog Hongaarse forinten van een voorgaand jaar en betaalde onder andere met een briefje van 200 forint. De dame achter de kassa liet bijna haar kunstgebit uitvallen van het lachen en ook een andere medewerkster kwam nauwelijks mee bij. Het bleek dat de briefjes van 200 forint plaats hadden gemaakt voor muntjes van 200 forint! En ja, dan is het natuurlijk humor als er iemand met een briefje van 200 forint wil betalen. Hongaarse humor, zullen we maar zeggen. Gelukkig was fervent geldbriefjesverzamelaar Gert-Jan blij met dit zeldzame collectors item.
Dag 3 - deel 3: waterpret
Omdat het supermarktbezoek ook wat tijd had opgeslokt, keerden Jan, Alice en Jentine met de drie 'kleintjes' niet veel later terug dan de supermarktgangers. Dat niet alleen kinderen tot 10 jaar, maar ook kinderen van 13 of 14 of van 24 tot 26 jaar het leuk vinden om te stoeien, bleek die avond (maar niet alleen die avond). Het warme weer - en vast ook een andere reden - deed Simon besluiten om maar een bekertje water over Gert-Jan heen te gooien, die op het bed van Lars zat. En dat zorgde ervoor dat Lars en Gert-Jan geen bekertje, maar een hele fles water over Simon leeggoten die net zijn enige lange broek had aangedaan. En terecht. Guido maakt het allemaal niet of nauwelijks meer mee: na 50 of 60 games in 35 graden was hij total loss en viel hij na een Ibuprofen als een blok in slaap. Alice en Jentine besloten 'thuis' te blijven die avond en Gerard ging naar de Italiaanse avond voor het uitreiken van de cadeautjes aan alle Hongaarse en niet-Hongaarse vrienden van Kampen en Kampenion. Hij hoefde niet de lopen, want de man met wie hij een ijsje had gegeten, was zo vriendelijk hem met de auto op te halen. De overige 'volwassenen' gingen weer richting de stad. Toen zij vertrokken en langs de douche liepen, leek het even of in de herendouche een voltallig dameselftal stond te schreeuwen, maar het bleek dat Gert-Jan en Lars plezier hadden voor vijf en een half en de baard nog in de keel moeten krijgen. Simon had een dag eerder een leuk restaurantje gevonden halverwege het internaat en het centrum, waar het avondmaal werd genuttigd. Helaas was het niet alleen de gulaschsuppe die fleisch bevatte, maar ook de armen en benen. Een ware muggenplaag deden de muggenbulten als paddenstoelen uit de huid schieten. Ik krijg er weer spontaan jeuk van. Nadat het eten door Simon met een 6.5 was beoordeeld, ging de tocht verder naar het centrum waar in De Arena...
Dag 4 - deel 1: from dusk till dawn
...nog een enkele Gösser werd genomen. Om vervolgens weer 2 kilometer naar het internaat te lopen. Het was inmiddels rond half twee en de dames, inclusief Gerard, en de drie kleintjes waren al in dromenland. Nou ja, Gert-Jan deed zijn ogen open en zwaaide heel lief, net zoals een nacht eerder, maar daar wist hij de volgende dag niets meer vanaf. Net zoals de vele omwentelingen die hij per uur maakte in zijn slaap, waardoor de deken vooral functioneerde als onderlaken. Afijn, ik wijk wat af. In plaats van te kiezen voor nog een beetje nachtrust, vonden Simon, Martijn en Ralph het beter om nog even te proeven van de traditionele Hongaarse drank Palinka, die zij hadden gekregen van de Esther. Esther? Ja, Esther is al een aantal jaar de Hongaarse tolk van Kampenion die behoorlijk Nederlands spreekt. Zij studeert namelijk Duits met als bijvak Nederlands. Dat die Hongaren wel van een beetje sterk houden, bleek wel: een brandende lucifer in je mond geeft een beter gevoel. Ok, ik overdrijf wat, nou ja, heel erg, maar het was in ieder geval sterker dan de Kalinka (ja, niet de Palinka) die Simon in de supermarkt had aangeschaft. Met gezellig vogeltjesgefluit werd uiteindelijk toch maar begonnen aan een lange nachtrust.
Dag 4 - deel 2: zonnig Siófok
Goedemorgen wakker Hongarije, het is half acht en een graadje of dertig. Wat doen we vandaag weer aan? Zit ons haar goed (en dat van jullie, Jan en Gerard?) en is alles gereed voor de reis naar... Siófok!? Tijd voor... het ontbijt waar de koffie is ingewisseld voor chocolademelk en de harde bolletjes voor dikke en droge, maar dan ook echt dikke en kurkdroge plakken brood. Dit is radio Pápa met 'köszönöm a virágok'. Het was de familie Ringenier die besloten had voldoende gereisd te hebben en in Pápa achter te blijven. De overige tafeltennissende Pápagangers gingen om 09.00 uur in een Hongaarse bus met Hongaarse chauffeur. En ja, dat kan nooit veel wezen, toch? Toch niet! De Hongaarse bus bleek van alle gemakken - en vooral een uitstekend aircosysteem - voorzien. Voorgaande jaren werd om het Balatonmeer heengereden naar Siófok, maar dit jaar werd voor een toeristische route gekozen, waarna de bus via een pondje het Balatonmeer overstak. Een fijne route en met name de tocht met het pondje was erg leuk. Na het pondje was het nog een klein stukje rijden naar Siófok: een erg leuke Hongaarse plaats met strand, winkeltjes, een mooi park, een beeldentuin voor de foto's en... een McDonald's. De aankomst in Siófok was om 10.30 uur en een kwartiertje eerder had busreisleider Gerard ons verteld dat er slangen zaten in het Balatonmeer. Maar, die slangen kwamen niet bij je en waren vooral te vinden rond de pier. Uiteraard moest de hele Kampenionclan op zoek naar de slangen, maar meer dan vier witte zwanen en een zogenaamde green gardensnake werd er niet aan gedierte gevonden. Omdat het prima terrasweer was, werd er eerst een koffie - en door de kleintjes een cola - genomen. De koffie werd geserveerd met een koud glaasje water, omdat... het warm was? En uiteraard werd er ook de nodige zonnebrand factor 50 gesmeerd. Hierna werd gelopen, via de spoorweg en langs het oude station, door een winkelstraatje met souvenirs en langs een cafeetje met hela hola muziek om vervolgens uit te komen bij een beeldentuin. En hoewel een beeldentuin nou niet datgene is waarvoor je naar Hongarije of Siófok gaat - en dat liet Simon ook duidelijk merken door meteen lekker aan het andere eind van de beeldentuin te gaan zitten op een fietsenrek - werd er de nodige fun gemaakt met het op de foto zetten van de beelden en personen. Menig Hyvesprofielfoto van de Pápagangers is nu voorzien van onder andere een prachtig Hongaars 
beeld. Na de beeldenstorm - volgend jaar zijn de beelden vast volledig gerenoveerd - ging de tocht via een hoge brug - Gert-Jan gaf aan hier weleens vanaf te willen springen, mits het waterpeil iets hoger was - naar de droom van ieder klein (en groot) kind: McDonald's. Niet iedereen had evenveel honger en de McFlurry met smarties was dan ook de favoriet van de kleineren. De deelnemers met iets meer weefsel - en dan laat ik even in het midden of dit spierweefsel of vetweefsel is - deden zich tegoed aan de McMenu's met maarliefst 0,75 liter frisdrank. Gelukkig waren de drie jongsten wel bereid om te helpen met drinken en de musjes lustten wel een frietje. De musjes, inderdaad. Simon had ervoor gekozen om niet lekker binnen te gaan zitten waar de airconditioning overuren maakte, maar buiten in meer dan 30 graden. Hij vond vooral het uitzicht beter, omdat de buitenkant van de McDonald's geheel uit glas bestond en er dus moeilijk van binnen naar buiten kon worden gekeken. Verder was er buiten beter uitzicht op de achterkant van een bouwvakker, alleen had helaas niemand 100 forint bij zich om in de gleuf te werpen. Eenmaal uitgegeten ging het terug weer over de brug die aan de andere zijde wel een onderhoudsbeurtje kon gebruiken. Gelukkig kwam de wens van Gert-Jan - van de brug afspringen - niet per ongeluk uit. Wederom langs de beelden en het hela hola restaurantje - waar nog even gebruik werd gemaakt van de WC die achter een dusdanig spannend gordijntje zat dat je ieder moment de waarzegster verwachtte - werden de souvenirs ingekocht voor pap en mam en andere geliefden. En... dat duurde even, of eigenlijk gewoon heel erg lang. Inmiddels was het 14.30 uur, gingen Simon en Gerard een kijkje in het park nemen, liep Martijn nog steeds te zoeken naar souvenirs en ging Ralph met Gert-Jan, Guido en Lars een kijkje bij het water nemen. In eerste instantie wilden de drie musketiers nog zwemmen, maar het bleek dat er alleen gezwommen mocht worden op het betaalde strand en dat was voor een uurtje wat overdreven. Gert-Jan had inmiddels ook geen zin meer, dus werd besloten om een ijsje te gaan eten en... uiteindelijk toch niet omdat Simon, na uitgebreid Wc-bezoek, besloot wel een duik te nemen in verboden water en Lars en Guido met hem. Gerard was weer eens spoorloos en ditmaal ook Martijn, waardoor alleen Gert-Jan en Ralph voor het ijs gingen en even later vanuit de schaduw toekeken hoe Simon, Lars en Guido viel Spaß hadden in het Balatonmeer. Net uit het water kwam de beveiliging langs die iedereen uit het water stuurde en bestraffend het vingertje wees naar de Kampenionners. Stoute jongens! Om 16.00 uur stond de bus weer klaar en ging de rit weer naar huis, waar Ralph ontdekte dat hij door zijn lange broek heen toch zeker 50 keer gebeten was door muggen. Dat mocht de pret niet drukken na zonnig Siófok, zeker niet toen Gerard zijn grootste belevenis van de dag aan de rest van de bus meedeelde...
Dag 4 - deel 3: the final countdown
Het was rond half zes toen de bus weer arriveerde in het - bij Siófok vergeleken - troosteloze Pápa. Omdat de drankvoorraad in het warme Siófok flink was geslinkt, werd maar weer eens de supermarkt bezocht. De bakker was blijkbaar ook aanwezig, want buiten stond een auto met zeker 100 pakken bakmeel. Martijn sloeg - als echte huisman - een voorraad Hongaarse pasta in. De rest hield het bij het broodnodige. De tocht ging terug naar het internaat, want vijf uur later zou de bus alweer vertrekken naar Nederland vanuit het centrum van Pápa. Vanuit het centrum? Inderdaad, want het vertrek stond direct na het vuurwerk gepland, dat in het centrum werd afgestoken. Dat betekende dat alle koffers al in de bus moesten worden gezet voordat er naar het centrum kon worden gelopen. Helaas bleek alleen het onderruim van de bus open, waardoor ook alle handbagage in de bus moest. De familie Ringenier had de dag doorgebracht in het centrum en was een stuk later dan de Siófokgangers gearriveerd. Toen zij rond 22.00 uur de koffers in de bus wilden zetten, bleek het onderruim zo vol, dat er simpelweg geen plaats meer was en zij genoodzaakt waren om bij de bus te blijven tot de chauffeur rond 23.00 uur arriveerde. En... dat is toch een iets mindere leuke invulling van de avond. Simon, Martijn, Gerard, Gert-Jan, Guido, Lars en Ralph beleefden een andere avond: na het supermarktbezoek werden de koffers ingepakt, de bedden afgehaald en de douches bezocht. En daarna werd nog een uurtje gewacht op Gerard, die hier en daar nog even een praatje maakte... Gelukkig kon rond een uur of acht toch de tocht naar het centrum beginnen, waar wederom De Arena werd bezocht voor een pizza. De Arena - die alle pizza's vernoemd naar een voetbalclub en tevens vrijwel alle grote voetbalwedstrijd op een groot scherm laat zien, waardoor we het ook wel 'het voetbalcafé' noemen - heeft helaas alleen een Hongaarse pizzakaart, dus is het altijd een kwestie van iene miene mutte. Ditmaal was de oven blijkbaar vervangen door een groter exemplaar, want alle zeven pizza's kwamen vrijwel gelijktijdig aan. Chapeau! Na een stevige maaltijd werd gelopen naar het grote plein, waar een bejaarde rockband van Pápa echte meezingers ten gehore bracht. Gelukkig was het al bijna half twaalf, want 100 zingende Hongaren is niet de beste avondinvulling die je je kunt bedenken. Al dacht de familie Ringenier daar op dat moment wellicht anders over. Half twaalf werd de achtergrondmuziek ingezet en wat volgde was een spectaculaire vuurwerkshow. De Wessels vonden het maar niks: Gerard deed alweer ergens een praatje en Guido bekeek liever de gebouwen achter zich. Gert-Jan bewees nu echt over oneindig energie te beschikken en was volledig door het dolle heen. Simon stond, en keek, en stond, en keek... De vuurwerkshow was ten einde en dus werd zingend de bus opgezocht. Zingend? Jazeker, de Pápagangers van Deltasteur bleken wel erg vrolijk deze avond... De handbagage werd onderuit de bus gehaald en de zitplekken werden ingenomen. Reisleider Gerard - die ook weer tevoorschijn was gekomen - telde de koppen en burgemeester Koelewijn - die het hele weekend wellicht zijn achternaam liever voor zich op tafel had willen staan - wenste een ieder alweer een mooie reis toe en meldde tevens dat hij trots was op de Kamper sporters. Uiteraard. De chauffeur gaf gas, het grote plein werd overgestoken en Pápa werd uitgezwaaid, but we'll be back next year!
Dag 5 - deel 1: joa, serieus en uiteraard
Hobbelend ging de bus door nachtelijk Hongarije en de slaap werd voor twee uur niet gevat. Dat kwam ook door alweer een hevig weerlichten, al kan het ook zijn dat het vuurwerk na een korte pauze weer hervat was. Na een stop werd de Oostenrijkse grens gepasseerd en ging het slapen beter. Het lukte de meesten zowaar om een uurtje of vijf a zes te slapen. Rond een uur of acht werd het ontbijt tevoorschijn gehaald: de Hongaren hadden voor iedereen een voedselpakket meegegeven met croissants, paté, jam, een pakje drinken, een zakje zoute stokjes en een candybar met de naam 'Hyper'. 'For BIG people only', viel verder op de 'Hyper'-verpakking te lezen en dat kwam mij niet slecht uit. De ochtend werd opgevuld met een film, waarna om half twee het Nederlands Elftal de WK-wedstrijd tegen Denemarken speelde. Uiteraard was er geen tv in de bus, maar gelukkig werkte de radio wel en het was een wonder dat de bus bij de twee doelpunten rechtdoor bleef rijden. Aan het eind van de wedstrijd... kwam Kampen in zicht. De timing was perfect: het laatste fluitsignaal klonk net voordat de bus het Burgemeester Berghuisplein opdraaide. Een ieder was dus nog net op tijd voor de derde helft. Gerard deed nog snel even een praatje - niet voor het eerst dit weekend - en de bus deed een ereronde - uiteraard volledig terecht - over het Burgemeester Berghuisplein, alvorens een ieder de bus kon verlaten. De handbagage werd meegenomen en de koffers werden uit het onderruim gehaald, waarna een ieder - vermoeid van een inspannend, maar erg leuk weekend - huiswaarts keerde.
Dag 5 - deel 2: herinneringen
Deel 2? Wat volgt er nog dan? Wat er volgde was een stroom van herinneringen, die voor een groot deel zijn opgenomen in dit verslag. Herinneringen vervagen en je kunt er weinig meer mee, maar iedere Pápa-reis levert toch weer een aantal herinneringen op die zo af en toe met plezier naar voren worden gehaald. Herinneringen die Gerard, Jan en Martijn vakkundig op de foto hebben gezet, waarvoor dank. Klik hier voor de foto's van Jan, hier voor de foto's van Gerard en hier voor de foto's van Martijn. Het is weer voorbij, maar waarschijnlijk niet voor altijd. Gerard telt op zijn Pápa-website alweer af naar volgend jaar, maar er gaat nog veel water door de zee voordat de 21e Mini Olympiade in Pápa wordt georganiseerd. Gelukkig maar, want dan blijft het leuk. Want leuk, ja, dat was het: het was weer leuk!
Ralph Trip