Ook dit jaar was Kampenion weer van de partij bij de Mini-Olympiade in Pápa (Hongarije). Zoals bekend (misschien ook niet) is Pápa een van de partnersteden van Kampen. Dit jaar ging een kleine delegatie met de bus op reis naar het verre Pápa. Maar het was het waard.
Op donderdagavond 17 juni om 22.00 uur vertrokken 6 jeugdtafeltennissers en 3 begeleiders naar Pápa. Maarten Ebbers, Jordy ten Have, Bram van Loghem, Ton Ringenier, Arnaud van der Sluis en Ralph Trip als spelers en Jelmer van der Veen Simon van der Woude en ondergetekende als begeleider.
Naast Kampenion waren ook judo (8 personen), zwemmen (11 personen) en schaken (4 personen) van de partij.
Na enkele stops kwamen we vrijdags om 14.00 uur in Pápa aan. Het klinkt misschien vreemd, maar de reis verliep voorspoedig. Met wat kletsen, muziek luisteren via de diskman en wat lezen gaat de tijd vrij snel voorbij.
Na aankomst was er natuurlijk eerst de ontvangst door Kati, de dame die als contactpersoon fungeert tussen de Kamper sportdelegatie en Pápa. Ik moet zeggen dat dit jaar extra bijzonder was, omdat Lex Smies de persoon die normaliter als delegatieleider fungeert- dit jaar verhinderd was waardoor ondergetekende wat officiële taken waarnam. O.a. (in overleg met de begeleiders van de andere verenigingen) bewaken dat we na iedere tussenstop compleet verder reizen, het ontmoeten van en het maken van afspraken met Kati, het toespreken van het publiek op het marktplein en het Italiaans eten bij de Italiaanse delegatie (er zijn ergere dingen).
Natuurlijk gingen we eerst naar onze kamer om ons even te installeren. De 'debutanten' Bram, Jordy en Maarten lagen op een kamer. Arnaud, Ralph en Ton op een andere en Jelmer, Simon en ondergetekende tenslotte op een derde. De begeleiders riepen eerst de magnificent six even bijeen om een ieder op hun verantwoordelijkheden te wijzen onder vermelding dat zij niet alleen Kampenion maar ook de gemeente Kampen vertegenwoordigden. En natuurlijk vertelden we nog even dat wij niet als oppasser, maar als begeleider meegingen. Nadat we wat spullen hadden uitgepakt en het bed hadden opgemaakt, was het tijd om (opnieuw) kennis te maken met het centrum van Pápa. Een inspectie van de restaurants (heel net woord voor café) mocht daarbij natuurlijk niet ontbreken.
Helaas was het weer in tegenstelling tot de jaren ervoor- vrij Nederlands . Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat we tijdens ons verblijf meer regen dan zon hebben gezien. Maar goed. Je bent in een andere omgeving en je maakt er wat van met elkaar; met dank aan de Hongaren en diezelfde omgeving. s Avonds was er eerst de bijeenkomst van de begeleiders om de diverse toernooien van de volgende dag door te nemen. Daarna stond de officiële opening op het plein in het centrum gepland. Kati meldde mij dat het de bedoeling was dat de burgemeester het podium zou betreden waarna alle delegatieleiders kort het publiek zouden toespreken. No problem. Ik koos ervoor om dit in het Duits te doen. Kati vertaalde dit dan in het Hongaars. Nadat dit gebeurd was, konden Jelmer, Simon en ik dan eindelijk gaan eten; het was inmiddels al over negenen. De boys hadden al gegeten. Na het eten werd natuurlijk weer een terrasje gepakt en werd een aantal drankjes getest. We leken net medewerkers van de Keuringsdienst voor Waren.
De volgende morgen (zaterdag) moesten we al weer bijtijds uit de veren. De klok maakte geen onderscheid of je nu om 22.30 of om 02.30 in bed lag. Het tafeltennistoernooi zou om 10.00 uur beginnen. Van de 6 deelnemers werden Maarten en Bram naar de troostronde verwezen. In de poules die uit drie spelers bestonden, eindigden zij als laatste. In de troostronde ging het beiden aanmerkelijk beter af. Bram wist dat toernooi te winnen en Maarten werd uiteindelijk derde.
Arnaud, Jordy, Ralph en Ton wisten wel door te dringen tot het hoofdtoernooi. Jordy en Ralph werden vervolgens direct uitgeschakeld. Maar dat was geen schande, want zij verloren van een sterke speler. Arnaud en Ton kwamen nog een ronde verder en bereikten de kwartfinales. Hier vond Arnaud zijn Waterloo tegen de latere winnaar. Ton wist zijn partij te winnen en zodoende de halve finales te bereiken. Hier verloor hij echter toch wat onnodig- van een jonge speler uit Gyor. Ton eindigde daarmee echter wel als beste buitenlandse speler, wat hem een kleine trofee opleverde. Al met al was het weer een leuk toernooi waarin de prestaties toch een beetje tegenvielen. Maar ach, de jongens zaten er niet echt mee. Want de trip naar Pápa was immers een combinatie van tafeltennissen en &&&&&&& (vooral) genieten.
s Middags was er nog een toernooi voor begeleiders. Naast Jelmer, Simon en ondergetekende deden spelers mee uit Pápa, Slowakije en Roemenie. Het niveau van een aantal spelers bleek bijzonder hoog. Zo bleek de Slowaakse speler daar in de 2de liga te spelen, maar hij verloor in de finale wel van een lokale held , een spelers die er een heel onorthodox spelletje op nahield, maar alles terugbracht en met de meest vreemde effectbalen. Wij Kampenionners konden niet echt potten breken. Maar toch deden we er een aardige ervaring op door eens kennis te maken met andere speelstijlen.
s Avonds gingen de zes youngsters direct voetbal kijken in het café dat de wedstrijden op groot beeld vertoonde. De avond ervoor had de caféhouder al laten weten een tafel te zullen reserveren voor ons Hollanders. Jelmer, Simon en ik gingen eerst (alhoewel eerst) naar de Italiaanse delegatie die zoals gebruikelijk kookte voor de andere delegaties. Het was smullen geblazen, maar van de wedstrijd Nederland Tsjechië hebben we niets meer gezien. Of dat jammer was of niet, laat ik maar even in het midden. Vooraf werden we door de Italiaanse delegatieleider apart gezet, maar al snel kozen we ervoor om aan te haken bij de Roemenen met wie we het prima konden vinden. Ondertussen dolden we wat met de Slowaken, die ondanks hun scheiding van de Tsjechen (voorheen immers Tsjechoslawakije) nogal wat sympathie hadden voor de Tsjechen. Maar helaas bleken die Slowaken uiteindelijk het laatst te lachen en die laatsten lachen het best, zo luidt het spreekwoord.
Ondanks de uitslag was het voor een aantal van ons nog lang gezellig in de straten van Pápa. Of beter: in bepaalde gelegenheden van Papa.
Ondertussen was het die zaterdag, na een stroeve start, heel aardig weer geworden. Het was zelfs warm met de nodige zon. Maar s avonds werd dat weer afgestraft met een natuurlijk vuurwerk.
s Zondags viel het weer s morgens weer tegen. We hadden de keuze tussen een (bus)trip naar het Balatonmeer en een wandeling naar het zwembad. De tafeltennissers (op een na) en de schakers kozen voor het zwembad en de judoka s en de zwemmers kozen voor het Balatonmeer. Achteraf bleken zij daar mooier weer te hebben gehad dan wij in Pápa.
Die ene tafeltennisser die niet meeging zwemmen was ikzelf. Ik heb de vrijheid genomen om herinneringen op te halen met een Hongaarse vriendin die ik twee jaar geleden in Pápa heb ontmoet toen zij -samen met twee andere meisjes- als tolk voor Kampenion fungeerde. Jelmer en Simon waren natuurlijk wel van de partij bij het zwemmen. Het weer in Pápa bleef wisselvallig. Mooie momenten werden afgewisseld door forse buien met onweer. Tijdens het verblijf in het zwembad schoot de knie van Maarten op slot. Op zich is Maarten dat vaker gewend, maar nu bleef hij op slot. Contactpersoon Kati werd gebeld en zij en haar echtgenoot brachten Maarten en begeleider Simon terug naar het internaat. Zij stonden direct voor ons klaar. Klasse hoor! Pas na ongeveer vier uren schoot de knie weer loos. Geruchten beweren dat dit gebeurde toen het gesprek tussen Maarten en de inmiddels gearriveerde- anderen over mooie vrouwen ging; waarvan akte. Als gezegd had Maarten al vaker meegemaakt dat zijn knie op slot ging. Sterker nog, hij had al een afspraak gemaakt om zijn knie de dinsdag na terugkomst te laten opereren. Tja.
s Avonds gingen we opnieuw under cover als medewerkers van de Keuringsdienst voor Waren.
Alle tafeltennissers kozen er voor om s nachts niet naar bed te gaan. We zouden die andere dag al om 5.00 uur vertrekken en de ervaring in de afgelopen jaren leerde dat je beter niet kunt slapen (om in de bus nog wat te kunnen slapen), dan kort slapen. We bezochten in plaats van het bed vooral de kermis en het sportcafé.
De andere dag, of nee de dag was inmiddels al lang overgegaan in een nieuwe, vertrokken we om even na vijven richting Kampen. Natuurlijk maakten we weer een aantal tussenstops en zelfs ook nog een ongedwongen stop. Door een combinatie van aqua planning en zonneschijn op het natte wegdek werd een automobiliste verblind en reed zij pardoes tegen de zijkant van de bus aan. Gelukkig liep het allemaal goed af. Geen persoonlijke ongelukken, een bus die nauwelijks schade had en alleen de automobiliste had behoorlijk wat schade aan de auto. Maar zelf bleef zij gelukkig ook ongedeerd.
Uiteindelijk kwamen we maandag 21 juni even voor half elf weer op het Burgemeester Berghuisplein aan; gezond en wel en (weer) een ervaring rijker. De debutanten zijn er nu al van overtuigd dat zij volgend jaar weer mee willen. Zo mag ik het horen.
Ik wil de acht anderen hartelijk bedanken voor de fijne en gezellige trip. Tot volgend jaar!
Jan Ringenier,
een van de drie begeleiders